DECOLONISE:SCREENS IN LOOP

Μια γυναίκα πρόσφυγας τρέχει μέσα στο Παρίσι, με το μοναδικό της προσωπικό αντικείμενο, μια χρυσή κουβέρτα επιβίωσης. Το ένστικτο της επιβίωσης, η ελπίδα, η μάχη και η απελπισία.

Το “Beyond the known” είναι μια πειραματική ταινία με υλικό που βρέθηκε. Είναι μια υβριδική φόρμα, μέρος ενός αρχείου που άλλοτε είναι αναλογικό και άλλοτε ψηφιακό. Η ταινία παίζει πάνω στην υπέρθεση αυτών των δύο αισθητικών και καταγράφει για να προκαλέσει μια χρονολογική συνέχεια στη μάχη του ανθρώπινου είδους ενάντια στο σκοταδισμό και στις δικτατορίες, όποια και αν είναι η φύση τους.

Το “Us” είναι μια μικρού μήκους ταινία ανιμέιτιον που αναμιγνύει αρκετές τεχνικές από το Stop Motion, προτείνοντας ένα ταξίδι μέσα στην διχασμενη ανθρώπινη κατάσταση. Πόλεμος, μοναξιά, φύση, διασταυρώσεις, έκπτωτα όνειρα είναι μερικές από τις επαναλαμβανόμενες διαστάσεις σε αυτό το κινούμενο ποίημα πάνω στο χαρτί.

Το λαθραία  εμφανισμένο φιλμ, τραβηγμένο με κάμερα 16 mm, αναπαριστά μια βαθιά προσωπική άποψη των σκηνοθετών για την Αγία Πετρούπολη, την πόλη τους. Η πόλη φαίνεται να είναι ένα μέρος του Ασυνείδητου όπου αόριστες εικόνες των σπιτιών αλληλοδεισδύουν σε εικόνες αφηρημένης τέχνης, παράλληλα με εικόνες καταστροφής της πόλης που αναπαρίστανται από κλιπ ειδήσεων από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ταινία είναι φτιαγμένη σαν ένα ταξίδι όπου η πραγματική βόλτα στην πόλη μεταμορφώνεται σε ένα ταξίδι του μυαλού, απεικονίζοντας ένα παιχνίδι μνήμης, φαντασμάτων και τραυματικής ιστορίας.

Κάπου στη Γιουγκοσλαβία, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, την παραμονή μιας πυρηνικής απειλής, όταν τα παιδιά πέφτουν για ύπνο, οι ηλικιωμένοι ξεκινούν τα παιχνίδια τους στη δεκαετία του ‘60 του swing.

Οι Μάγια των πεδιάδων προσαρμόστηκαν στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον τους με διαφορετικούς τρόπους και θεωρείται ότι εγκατέλειψαν τις πόλεις τους ως αποτέλεσμα μιας καταστροφικής ξηρασίας περίπου το 739-900 μ.Χ. Αυτό το πρότζεκτ μετατρέπει πραγματικά γεωχημικά δεδομένα και τον αρχαιολογικό χώρο του Ιτζάν σε μια οπτικοποίηση υψηλής πιστότητας αναπαριστώντας τον μεταβαλλόμενο πληθυσμό, τη βλάστηση και το κλίμα του αρχαίου πληθυσμού των  Μάγια για πάνω από 6.000 χρόνια. Αυτό το πρότζεκτ κινείται πέρα από τα συμβατικά δεδομένα οπτικοποίησης για να δημιουργήσει μια συγκινητική εμπειρία που επιτρέπει στους θεατές να καταλάβουν τα περίπλοκα μοτίβα που υπάρχουν στα επιστημονικά δεδομένα.

Η ταινία ακολουθεί το ταξίδι του Άλεξ, ενός μέλος των Ultras, στην πόλη του Sfax, στην Τυνησία, ενώ οπτικά αναπαριστώνται οι εσωτερικής του σκέψεις, συναισθήματα, απογοητεύσεις και ιδέες για να αναδείξει τον αντίκτυπο και την  επιρροή του κινήματος των Ultras στην αστική σκηνή και πολιτισμό της πόλης.

Η κουλτούρα του τσίρκου είναι ένας χώρος διαφορετικότητας, συνεργασίας και ενσωμάτωσης. Μια μαγική σκηνή με πραγματικούς ανθρώπους. Το “Circus Movements”  γυρίστηκε με παιδιά από το τσίρκο της Αιθιοπίας, τις Liya και Beza, που κάνουν χούλα-χουπ, την Habtamnesh που κάνει αιώρηση και τον Μπενιαμίν έναν 5χρονο, που κάνει ακροβατικά. Συλλογικά, είναι οι μεγάλοι καλλιτέχνες του τσίρκου που δίνουν παράσταση στα μαγευτικά τοπία της Αιθιοπίας.

Εμπνευσμένη από το Donna Haraway’s Staying with the Trouble. Η λίμνη του Cuitzeo, (η δεύτερη μεγαλύτερη στο Μεξικό), κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Αστική ανάπτυξη, αλλαγή στη χρήση της γης, φωτιές και αμέλεια προκαλούν την επικείμενη ξηρασία.

Η Βαλεντίνα (7 χρονών) διαβάζει το “The Vision and the Enigma” πίσω από ένα πέπλο ομίχλης. Μια ιθαγενής οικογένεια συζητάει κάτι μέσα στις φωτιές των χωραφιών που καίγονται. Ο αετός πετάει πίσω στον εκπαιδευτή του και πάνω πίσω από τα σύννεφα…Μια στιγμή μπορεί να είναι ένα δευτερόλεπτο ή μια αιωνιότητα.

Το “Isthmus” λέει την ιστορία της μάχης των ιθαγενών ενάντια σε μια νέα μορφή εξορυκτικής αποικιοκρατίας. Ανάμεσα στον Ειρηνικό Ωκεανό και στον Κόλπο του Μεξικού βρίσκεται ο Ισθμός του Tehuantepec, της πιο ανεμοδαρμένης περιοχής. Κατοικείται κυρίως από τους Ζαποτέκ και Ικούτ που επιβιώνουν από τη γη και τη θάλασσα, τις οποίες αντιμετωπίζουν ως ιερές και κοινόκτητες. Πρόσφατα, αυτή η στενή λωρίδα γης έχει μετατραπεί σε ένα επικερδές και επικίνδυνο πεδίο μάχης, καθώς ξένοι επενδυτές έρχονται στην περιοχή και χιλιάδες ανεμογεννήτριες κατασκευάζονται.  Η ταινία εξερευνά τις εγγενείς αντιθέσεις που κρύβονται μέσα στις υποσχέσεις για καθαρή ενέργεια και οικονομική ανάπτυξη. Πλέκει μαζί την σοφία και τις αφηγήσεις των ιθαγενών, ενώ προσπαθεί να πάρει αποστάσεις από μια ανθρωποκεντρική οπτική.

Το “KOYUKUK” είναι το νεότερο κομμάτι της συνεργασίας μεταξύ της σκηνοθέτιδας και της κοινότητας των ιθαγενών της Αλάσκας Gitr’ingithchagg, του χωριού Deg X’itan που είναι το σπίτι 81 ανθρώπων. Η ταινία είναι ένας διαλογισμός πάνω στην ταυτότητα των ιθαγενών, των κόσμων των πνευμάτων, στην απώλεια της γλώσσας (επιζώντες των οικοτροφείων/σχολείων), στην παρανόηση και στα κλωνοποιημένα ζώα. Πλάνα χαμηλής ανάλυσης από τις οικολογικές έρευνες στον ποταμό Γιουκόν  συνδυάζονται με συνεντεύξεις των ιθαγενών γηραιών της Αλάσκας, μαζί με ηχογραφήσεις στο πεδίο και μουσική που έχει γράψει και ερμηνεύσει η φυλή των Weaver, μια προσπάθεια να βρεθεί η κατανόηση και η γλώσσα μετά τον θάνατο των πατέρων και των παππούδων.

Κάτι πάει στραβά με τις τουριστικές διαφημίσεις της Ελλάδας για τον  COVID-19- είναι ο ίδιος ο ιος; Ή η πρόσκληση του #visitgreece  δεν είναι τόσο ανοιχτή όσο φαίνεται; Με μια μικρή βοήθεια από την τεχνική του datamoshing, οι διαφημίσεις αρχίζουν να ρίχνουν ματιές στα νέα αντι-μεταναστευτικά μέτρα και να αποκαλύπτουν τις αντιθέσεις του ταξιδιού.

Ένας άντρας αφηγείται τις στοχαστικές σκέψεις μιας νέας γυναίκας που ζει στην Ισπανία και εστιάζει στην κουλτούρα των ταυρομαχιών  των Ισπανών.

Η φωτογράφος Carlota Cortés που πενθεί φτάνει πίσω στην Ισπανία μετά από δύο χρόνια παύσης, ένας χρόνος ταξιδεύοντας τον κόσμο μόνη της κατά τη διάρκεια του οποίου δεν τράβηξε φωτογραφίες. Την ίδια μέρα, το πρακτορείο της προσφέρει μια φωτογραφική έκθεση. Το άγχος της χειροτερεύει όταν ανακαλύπτει τη θεματική: το ταξίδι.

Δύο κόσμοι σε κυοφορία, συνυπάρχουν. Σύγχρονα ερείπια μπαίνουν πάνω από τα αρχαία ερείπια και εξελίσσονται μαζί, παντρεύοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.  Αυτή η ταινία είναι μια πρόσκληση σε μια αρχαιολογική ενδοσκόπηση, σε ένα κόσμο που αιωρείται όπου ο άνθρωπος είναι απλά μια ανάμνηση.

Μια αντανάκλαση της σύγχρονης κοινωνίας μέσα από πειραγμένες κινούμενες εικόνες. Μια σατιρική κριτική των πρόσφατων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών που συμβαίνουν στη Σλοβενία, στην Ευρώπη και στον Κόσμο, διερευνώνται αισθητικά μέσα από την παραμόρφωση τοπίων και αστικών τοπίων. Το “Phony Sights “ λαμβάνει υπόψη κοινωνικά και πολιτικά θέματα καθώς και την επιστήμη όταν αναζητά μια απάντηση σε ερωτήματα όπως: Που είμαστε; Που πάμε;

Πιστεύετε ότι χρειαζόμαστε μια Ονειρική Ζώνη για να δραπετεύσουμε από τον κόσμο που μας περιμένει στο μέλλον;

Αφορά την κίνηση των χειλιών και τα ίχνη αυτών των κινήσεων.

Ποιητική αντίσταση στο “Κοινωνική πρόληψη και υποχρεωτική απομόνωση” και στην κανονικοποίηση της ψηφιοποίησης των σωμάτων, παρουσιών και σχέσεων στην καθημερινή ψηφιακή εμπειρία. Σε αυτή την δυστοπία, το ψηφιακό μπορεί να είναι ένα άλλο πιθανό δέρμα, στρώση και σύνορο της εικονικής κοινωνίας.

Τα τελευταία χρόνια, η ανασφάλεια και χιλιάδες γυναικοκτονίες στο Μεξικό έχουν οδηγήσει τις γυναίκες να αναζητούν περισσότερη προστασία και προσοχή ώστε να γυρίσουν στα σπίτια τους ασφαλείς. Το Llegué bien είναι είδος οικειοποίησης που αναστοχάζεται πάνω σε μορφές προστασίας για να προστατέψουν τις εαυτές τους σε ένα βίαιο περιβάλλον.

Μια μικρού μήκους, μη αφηγηματική βινιέτα που κοιτάζει αποσπασματικά ιδέες σχετικά με την απομόνωση, την σιωπή και την αυτό-φροντίδα ενώ εξερευνά κλισέ σχετικά με την κλειτορίδα και σχήματα λόγου μέσα από υπαινιγμούς στοργής, ερεθισμού και μιας φορμαλιστικής θηλυκής ματιάς.

“After So Long // बरसों बाद” είναι ένα οπτικό ποίημα που διαδραματίζεται στο Μουμπάι (Ινδία) και αφηγείται από τον/την Simha και τους γονείς τους για να συμβολίσει τη σύνδεση μεταξύ τους, μια βόλτα μέσα από το χρόνο και τις αναμνήσεις από την οπτική του καλλιτέχνη. Σκηνοθετημένο από το Varsha Panikar, η ταινία εμπνέεται από την κουλτούρα των βίνταζ σπιτικών ταινιών για να δημιουργήσει μια στοχαστική και νοσταλγική βινιέτα για το πνευματικό ταξίδι του καλλιτέχνη από το σκοτάδι προς το φως.

Στα χέρια μιας νέας κινηματογραφίστριας, μια κάμερα χειρός που αρχικά χρησιμοποιείται για να φτιάξει σπιτικές ταινίες, μεταμορφώνεται σε ένα εργαλείο αναστοχασμού. Μια συλλογή προσωπικών αρχείων και εικόνων από το υποσυνείδητο μας βοηθάει να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι για να επανεξετάσουμε το σχηματισμό της ταυτότητας φύλου στην συντηρητική μετα-σοβιετική Δημοκρατία της Γεωργίας.

Ένα τέρας με κυνηγάει. Ένα είδος καρκίνου που αντιτάσσεται στις επιθυμίες μου και πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες μου. Δραπετεύω. Δεν υπάρχει διέξοδος από την ασθένεια που επεκτείνεται, που σαπίζει τα όργανα και θολώνει τις σκέψεις. Το “Third world” θέλει να μου ανοίξει το στομάχι για να το ψάξει, να το τρυπήσει, να το βγάλει και μέσα από αυτό να δημιουργήσει ένα διαφορετικό σώμα. Ένα νέο είδος, δημιούργημα της κοινωνικής πραγματικότητας και της μυθοπλασίας, ένα υβρίδιο. Η απεγνωσμένη προσπάθεια του να θέλεις να συνεχίσεις να υπάρχεις.

Σε ένα άχρονο παλάτι εκτός του οπτικού πεδίου, ο κύκλος μιας γυναίκας πραγματοποιεί τη δύναμη για το μυστικό δεσμό που τα ενώνει.

Αυτή είναι μια ταινία για να θυμόμαστε αλλά και για να ξεχνάμε. Ιχνηλατεί τις αποσπασματικές αναμνήσεις, τις εμπειρίες της σκηνοθέτιδας από το καθολικό σχολείο μέσα από όνειρα, λέξεις, συναισθήματα και αρχειακό υλικό. Αυτή η ταινία είναι μια πράξη αντίστασης στην ιδρυματική και εκκλησιαστική βία και στην σιωπή που αναμένεται από αυτούς/ες που τη βίωσαν.

Όταν ένα αμφιλεγόμενο αξιοθέατο πρέπει να κάνει χώρο για την εξέλιξη, η τοπική κοινότητα συζητάει για την τύχη του.

“Το τραγούδι του Ουρανού” στο Adelaide Fringe Festival είναι το πρώτο μεγάλου μήκους καλλιτεχνικό θέαμα με drone. Ένας επικός συνδυασμός μελλοντικής τεχνολογίας και αρχαίας αφήγησης ιστοριών που θα υπενθυμίσει στο κοινό ότι είμαστε όλοι ενωμένοι από μια παγκόσμια σοφία.

Τρεις γυναίκες διαφορετικών γενεών από την φυλή Ανανγκου αφηγούνται την ιστορία του πως τα γαϊδούρια έγιναν “malpa wiru”, πολύτιμοι φίλοι και βοηθοί, στις οικογένειες και στην κοινότητα της ερήμου Pukatjata (Ernabella) στις περιοχές των APY (Aṉangu Pitjantjatjara Yankunytjatjara) της Νότιας Αυστραλίας. Οι άνθρωποι ξεκινούσαν με τα γαϊδούρια τους για πικ-νικ και πιο μακρινά ταξίδια, πάντα γυρνώντας πίσω ασφαλείς. Με την άφιξη των αυτοκινήτων, η σχέση των ανθρώπων με τα γαϊδούρια άλλαξε. Αλλά ένα ξεχωριστό γαϊδούρι βρήκε ένα διαφορετικό τρόπο για να παραμείνει ένας καλός φίλος στους ανθρώπους στο Pukatja.

Η Yanyangkari και ο έξυπνος σκύλος της Kungka, πάνε για κυνήγι στην έρημο. Αυτό που πιάνουν τους κάνει έκπληξη και τους χαροποιεί, τους ίδιους και τις συντρόφους τους.

Milaythina Rrukani μιλάει τη δύναμη της γλώσσας. Το Lutuwita αποικιοποιήθηκε και μετονομάστηκε Τασμανία τη δεκαετία του 1800, τα αυθεντικά ονόματα που χρησιμοποιούνταν για εκατοντάδες χρόνια άλλαξαν. Στο Milaythina Rrukani  ταξιδεύουμε στη χώρα με τους ιθαγενείς του Lutuwita καθώς μιλούν για την προσωπική τους σχέση με τη γλώσσα και τον τόπο. Η ταινία είναι για το βαθύτερο νόημα που δημιουργεί η γλώσσα, τη δύναμη του να λες τα ονόματα στον τόπο τους και τη σύνδεση που δημιουργεί μεταξύ των ανθρώπων, της γης και του χρόνου.

Στην ταινία έκθεση, Είμαστε όλοι”Kanaken”, ο Kervin Saint Pere παρουσιάζει τις πολύπλοκες στρώσεις του νοήματος που σχετίζεται με τον όρο “Kanake” που επιβλήθηκε βίαια μέσα από τον Ευρωπαϊκό αποικισμό.

Ο μύθος της δημιουργίας του κόσμου προσαρμόζεται σε ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, φτιαγμένη από παιδιά και ηλικιωμένους της φυλής των Σέρι.

Στον κόσμο μας υπάρχουν πάνω από 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι, πάνω από 7 χιλιάδες γλώσσες, και ο αριθμός των ανθρώπων είναι γενικά αναρίθμητος. Και εσύ, καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είσαι ένας από αυτούς. Αυτή η σειρά ταινιών δημιουργήθηκε για να δείξει στους ανθρώπους πόσο όμοιοι είμαστε και ταυτόχρονα πόσο διαφορετικοί. Είναι για έναν από εμάς και για κάθε έναν από εμάς. “Ένας από εμάς” είναι μια σειρά ταινιών όπου οι πρωταγωνιστές γυρνούν κατά πρόσωπο απευθείας προς τον θεατή και διεξάγουν έναν προσωπικό  διάλογο  με όλους. Ο θεατής μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, θα έχει τη δυνατότητα να δει άλλα έθνη που φαίνονται διαφορετικά αναμεταξύ τους ή αντίθετα να τους δει μέσα σε εκείνον και να καταλάβει ότι όλοι σε αυτόν τον πλανήτη είναι ένας από εμάς.

Στα ομιχλώδη βουνά των βουνών της Γουατεμάλας, τα πουλιά ανακοινώνουν ότι η εποχή της σποράς είναι κοντά. Ανήσυχοι για την επανεκτίμηση των αυτόχθονων σπόρων και την φροντίδα του νερού σε ένα κόσμο που απειλεί αυτά τα ιερά στοιχεία, ο παππούς και η γιαγιά μοιράζονται ιστορίες και διδαχές με τον εγγονό τους Γουίλι, που ξεκινάει το ταξίδι του σαν ένας προστάτης της γης και της ζωής.

Καμία κοινότητα δεν μπορεί να εκφράσει τον πόνο της απώλειας μιας γερόντισσας, ειδικά όταν αυτή η γερόντισσα θεωρείται ότι είναι η τελευταία που μιλάει με ευφράδεια τη γλωσσα τους, όταν αυτή η γλώσσα βρίσκεται σε κίνδυνο. “Τώρα κανείς από τους Μιχακ (φυλή Κουσούντα) μιλούν τη γλώσσα. Τα κορίτσια έχουν παντρευτεί και έχουν φύγει για τα χωριά. Τα αγόρια παντρεύονται στα χωριά”. “Αφήσαμε τη γλώσσα μας και αρχίσαμε να μιλάμε άλλες γλώσσες. Θα πρέπει να διδάσκεται σε άλλους”.

Εγγονός της Ίντια Ρεγκίνα, μοναδικό απομεινάρι από το “κυνήγι των Ινδιάνων” και σε αναζήτηση  καουτσούκ, ο Οσμίλντο πολεμαει για την απελευθέρωση της καταγωγής των Kuntanawa, καθώς και για την μητρική γλώσσα, τα ξεχωριστά σχολεία για τους ιθαγενείς, τις ιερές τελετές της παραδοσιακής ιατρικής και την οριοθετημένη του γη.